Bjarni Thorarensen fæddist þann 30.des árið 1786 í Brautarholti á Kjalarnesi. Foreldrar hans voru Steinunn Bjarnadóttir og Vigfús Þórarinsson. Hann ólst þó upp á Hlíðarenda í Fljótshlíð. Hann þótti mjög sterkur námsmaður og mjög bráðþroska, og lauk hann stúdentsprófi aðeins 15 ára gamall. Fljótlega eftir stúdentsprófið fór hann til Danmerkur og útskrifaðist sem lögfræðingur í Kaupmannahöfn þegar hann var tvítugur. Hann fluttist aftur heim til Íslands árið 1811, þá orðinn 25 ára, sem fulltrúi amtmanns og varð síðar fulltrúi stiftamtmanns. Hann var sýslumaður Árnesinga í 2 ár, en varð svo dómari við Landsyfirréttinn í Reykjavík. Þegar hann var orðinn 47 ára, árið 1833, flutti hann að Möðruvöllum í Hörgárdal og gerðist þar amtmaður. Þar bjó hann svo það sem hann átti eftir ólifað. Eiginkona hans var Hildur Bogadóttir, úr Hrappsey, og þau áttu saman mörg börn. Bjarni lést 25. ágúst árið 1841.
Bjarni þótti mjög strangur dómari því hann var mjög íhaldssamur og hliðhollur konungi. Hann var samt með sterka þjóðerniskennd og var mjög annt um að Íslendingar héldu sínum sérkennum og varðveittu hina íslensku tungu. Hann var líka mikill stuðningsmaður þess að alþingi risi aftur á Þingvöllum.
Sem skáld var hann oft talinn forn og stirður í málfari, en þó voru stundum fegurð og einfaldleiki í verkum hans. Hann var eitt af okkar höfuðskáldum ásamt Jónasi Hallgrímssyni og var upphafsmaður rómantísku stefnunnar á Íslandi. Hann var mikið undir áhrifum af Eddukvæðum, þar sem hann lærði þau á námsárunum. Hann samdi mikið um stórbrotna náttúru Íslands, og tengingu fólks við náttúruna. Hann orti líka um fólk sem aðrir misskildu, sem sýndi innsýn hans í mannlegt eðli. Hann samdi líka ástarljóð, og er talið að hann hafi ekki verið mjög heppinn í þeim málum á sínum yngri árum sem hefur sennilega hjálpað honum að semja slík ljóð. Mörg af hans þekktustu ljóðum eru ættjarðarljóð eins og Íslands minni og Veturinn.
Bjarni þótti mjög strangur dómari því hann var mjög íhaldssamur og hliðhollur konungi. Hann var samt með sterka þjóðerniskennd og var mjög annt um að Íslendingar héldu sínum sérkennum og varðveittu hina íslensku tungu. Hann var líka mikill stuðningsmaður þess að alþingi risi aftur á Þingvöllum.
Sem skáld var hann oft talinn forn og stirður í málfari, en þó voru stundum fegurð og einfaldleiki í verkum hans. Hann var eitt af okkar höfuðskáldum ásamt Jónasi Hallgrímssyni og var upphafsmaður rómantísku stefnunnar á Íslandi. Hann var mikið undir áhrifum af Eddukvæðum, þar sem hann lærði þau á námsárunum. Hann samdi mikið um stórbrotna náttúru Íslands, og tengingu fólks við náttúruna. Hann orti líka um fólk sem aðrir misskildu, sem sýndi innsýn hans í mannlegt eðli. Hann samdi líka ástarljóð, og er talið að hann hafi ekki verið mjög heppinn í þeim málum á sínum yngri árum sem hefur sennilega hjálpað honum að semja slík ljóð. Mörg af hans þekktustu ljóðum eru ættjarðarljóð eins og Íslands minni og Veturinn.