Lausavísur
Lausavísur eru stök erindi sem ekki tilheyra einhverju sérstöku ljóði eða vísnaflokki. Þær eru stundum ortar vegna einhverra atburða, eða fjalla um einhverja lífsspeki eða annað sem gerist á því augnabliki sem þær eru samdar. Lausavísur geta verið eins mismunandi og þær eru margar. Vatnsenda-Rósa samdi nokkrar lausavísur, og margar þeirra snerust um ástina og trega tengdann henni. Einnig samdi hún lausavísur um staði eins og heimahagana og beint til fólks sem hún hitti. Lausavísur Vatnsenda- Rósu voru samdar í rímnahætti ýmiss konar. Þær vísur sem ég tek fyrir hérna, Augað mitt og augað þitt og Trega eg þig manna mest eru Ferskeytlur, rím (aBaB).
Fyrri vísan fjallar um samband hennar við mann, s.s. ástina. Talið er að þessi vísa hafi verið ort til Páls Melsteðs en engar heimildir eru þó til fyrir því. Vísan er um fólk sem er ástfangið og er augasteinn hvers annars, og snýst um að þau deili öllu sem þau eiga með hvort öðru.
Sú seinni er líka um ástina, en þar kemur söknuðurinn inní. Hún semur um söknuð eftir þeim sem hún elskar, og óskar þess jafnframt að hafa aldrei hitt hann þar sem sorgin yfir því að sjá hann aldrei aftur sé óbærileg. Talið er sú vísa sé líka ort til Páls Melsteðs, eins og margar af hennar ástarvísum.