Hjálmar fæddist árið 1796 að Hallandi á Svalbarðsströnd við Eyjafjörð, þar sem móðir hans var gestkomandi. Foreldrar hans voru ógift, og voru þau vinnuhjú í Eyjafyrði. Hjálmar var tekinn í fóstur og ólst upp á Dálkastöðum á Svalbarsströnd fyrstu árin, en síðar bjó hann hjá föður sínum, Jóni Benediktssyni og konu hans. Þau bjuggu víða, en voru þó vestan Eyjafjarðar.
Árið 1820 fluttist Hjálmar að Silfrastöðum þar sem hann kynntist konu sinni, Guðnýju Ólafsdóttur. En hún var náfrænka hans, þar sem mæður þeirra voru systur. Saman fluttu þau fyrst á Bakka í Öxnadal en síðar fóru þau aftur í Skagafjörðinn og bjuggu á Nýjabæ í Austurdal í 5 ár. Árið 1829 fluttu þau að Bólstaðargerði sem var í Blönduhlíð, en Hjálmar kallaði staðinn Bólu, bærinn var hjálega hjá Uppsölum. Hjálmar var síðar alltaf kenndur við þann stað. Hjálmar var ekki vel liðinn af nágrönnum sínum, og kom að því að hann var ásakaður um sauðaþjófnað í sveitinni. Á þessum tíma var það versti glæpur sem hægt var að gerast sekur um, og var litinn mjög alvarlegum augum. Þau voru þó sýknuð af þeim ásökunum, en hröktust burt frá Bólu. Þetta atvik hafði mikil áhrif á Hjálmar, og leið hann mikið fyrir þessar ásakanir. Þau fluttust þá að Minni-Ökrum í Akrahreppi, en árið 1845 dó Guðný kona hans. Þá var hann einn eftir með börnin og var enn ekki vel við nágranna sína, og orti oft um þá. Hann var ekki efnaður maður og bjó við þröngan kost, en hann var mjög listrænn og fór á þessum tíma að hafa minni áhuga á bústörfunum en áður og var hann t.d. mikið að skera út fallega muni úr tré og gerði líka muni úr járni. Árið 1875 varð hann að flytja enn og aftur, en hafði þá engan stað að fara á. Hann fékk þá inni hjá fátækum hjónum í beitarhúsum frá Brekku, sem var rétt hjá Víðimýri í Skagafirði. Þar lést hann sama ár, tæplega áttræður að aldri.
Hann var alþýðuskáld og þótti mjög hagyrður, en það var þó nokkur biturð í vísum hans, vegna þess hvernig hann hafði haft það í lífinu. Hann var oft mjög hvass þegar hann samdi um samferðamenn sína, enda átti hann yfirleitt í einhverjum erjum við nágrannana, en hann orti ýmislegt fyrir aðra eins og eftirmælavísur, brúðkaupskvæði og fleira. Eftirminnilegust eru ljóðin sem fjalla um ævi hans og kjör vegna þess að þau gefa góða innsýn í líf fólks á 19 öld. Einnig safnaði hann og skráði sagnaþætti sem hafa verið varðveittir og gefnir út, og skrifaði ýmsan fróðleik eins og ættfræði og fleira.
Árið 1820 fluttist Hjálmar að Silfrastöðum þar sem hann kynntist konu sinni, Guðnýju Ólafsdóttur. En hún var náfrænka hans, þar sem mæður þeirra voru systur. Saman fluttu þau fyrst á Bakka í Öxnadal en síðar fóru þau aftur í Skagafjörðinn og bjuggu á Nýjabæ í Austurdal í 5 ár. Árið 1829 fluttu þau að Bólstaðargerði sem var í Blönduhlíð, en Hjálmar kallaði staðinn Bólu, bærinn var hjálega hjá Uppsölum. Hjálmar var síðar alltaf kenndur við þann stað. Hjálmar var ekki vel liðinn af nágrönnum sínum, og kom að því að hann var ásakaður um sauðaþjófnað í sveitinni. Á þessum tíma var það versti glæpur sem hægt var að gerast sekur um, og var litinn mjög alvarlegum augum. Þau voru þó sýknuð af þeim ásökunum, en hröktust burt frá Bólu. Þetta atvik hafði mikil áhrif á Hjálmar, og leið hann mikið fyrir þessar ásakanir. Þau fluttust þá að Minni-Ökrum í Akrahreppi, en árið 1845 dó Guðný kona hans. Þá var hann einn eftir með börnin og var enn ekki vel við nágranna sína, og orti oft um þá. Hann var ekki efnaður maður og bjó við þröngan kost, en hann var mjög listrænn og fór á þessum tíma að hafa minni áhuga á bústörfunum en áður og var hann t.d. mikið að skera út fallega muni úr tré og gerði líka muni úr járni. Árið 1875 varð hann að flytja enn og aftur, en hafði þá engan stað að fara á. Hann fékk þá inni hjá fátækum hjónum í beitarhúsum frá Brekku, sem var rétt hjá Víðimýri í Skagafirði. Þar lést hann sama ár, tæplega áttræður að aldri.
Hann var alþýðuskáld og þótti mjög hagyrður, en það var þó nokkur biturð í vísum hans, vegna þess hvernig hann hafði haft það í lífinu. Hann var oft mjög hvass þegar hann samdi um samferðamenn sína, enda átti hann yfirleitt í einhverjum erjum við nágrannana, en hann orti ýmislegt fyrir aðra eins og eftirmælavísur, brúðkaupskvæði og fleira. Eftirminnilegust eru ljóðin sem fjalla um ævi hans og kjör vegna þess að þau gefa góða innsýn í líf fólks á 19 öld. Einnig safnaði hann og skráði sagnaþætti sem hafa verið varðveittir og gefnir út, og skrifaði ýmsan fróðleik eins og ættfræði og fleira.