Guðný fæddist árið 1804 í Auðbrekku í Hörgárdal. Hún ólst bæði upp þar og að Stærra-Árskógi í Eyjafirði. Hún flutti í Suður-Þingeyjarsýslu, að Grenjaðarstað, með fjölskyldu sinni þegar hún var 23 ára gömul. Hún giftist séra Sveini Níelssyni árið 1827, en hann hafði verið aðstoðarprestur hjá föður hennar. Þau fóru að búa að Klömbrum í Laxárdal í Suður-Þingeyjasýslu, og við þann bæ hefur hún verið kennd síðan. Þau áttu saman 4 börn en aðeins tvö þeirra lifðu. Tæpum átta árum eftir að þau giftu sig, vildi séra Sveinn skilja við hana og fór þá í búskap í annarri sýslu. En hann lét koma börnum þeirra fyrir hjá öðru fólki. Þá flutti Guðrún til Raufarhafnar með systur sinni og hennar manni, en eftir skilnaðinn og barnsmissinn, náði hún sér aldrei almennilega á strik og dó stuttu síðar. Sennilega hefur hún verið þunglynd eftir þetta allt saman, því faðir hennar skrifaði í kirkjubókina ,,Dó af sjúkdómi, orsökuðum af skilnaðargremjunni." (Bragi Halldórsson o.fl.2005:298)
Það er ekki til mikið af kveðskap eftir Guðrúnu og hefur sennilega eitthvað af honum glatast. Hún samdi mikið af tækifæriskveðskap og einnig um eigin tilfinningar, og þykja þau ljóð vera hvað best eftir hana sem hún semur um dauða barna sinna, aðskilnaðinn við börnin sem voru eftirlifandi og um skilnaðinn við eiginmann sinn. Fyrsta veraldlega kvæðið sem er prentað eftir íslenska konu er Ljóðið hennar Guðrúnar, Endurminningin er svo glögg, en það birtist fyrst í Fjölni árið 1837.
Það er ekki til mikið af kveðskap eftir Guðrúnu og hefur sennilega eitthvað af honum glatast. Hún samdi mikið af tækifæriskveðskap og einnig um eigin tilfinningar, og þykja þau ljóð vera hvað best eftir hana sem hún semur um dauða barna sinna, aðskilnaðinn við börnin sem voru eftirlifandi og um skilnaðinn við eiginmann sinn. Fyrsta veraldlega kvæðið sem er prentað eftir íslenska konu er Ljóðið hennar Guðrúnar, Endurminningin er svo glögg, en það birtist fyrst í Fjölni árið 1837.