Veturinn
Bjarni samdi kvæðið Veturinn árið 1823, en það var fyrst birt í Skírni árið 1832. Það er skrifað í málahætti í fornum háttum, þá eru 8 línur hver vísa, ýmist einn eða tveir stuðlar á móti höfuðstaf og ekkert rím. Í kvæðinu er Bjarni að dásama hörku vetrarins, og líkist orðalagið mjög Eddukvæðunum. Hann persónugerir veturinn sjálfann sem riddara, og lýsir norðurljósunum sem glampanum af hjálmi hans í erindi tvö. Þar segir hann ,,norðljósa brúskur bylgjar á hjálmi”. (Bragi Halldórsson o.fl.2005:274) Hann lýsir því hvernig veturinn er ódauðlegur í erindi 4 þar sem segir ,,Elli hann ei kennir, þó eldri sé heimi, og jafngamall Guði. Lifa mun hann öllum, lengur veröldum, og yfir lík þeirra líða”. (Bragi Halldórsson o.fl.2005:274-275) Hann lýsir vetrinum sem tákni lífs eins og vorsins, en ekki dauða. Það sést á erindi 7 þegar hann lýsir því hvernig veturinn kyssir jörðina og hún verður svo þunguð af vorinu, sem svo fæðist undan vetri. Síðasta erindið fjallar um það að veturinn hverfur aldrei, því á miðjum sumrum sést ennþá til snjóa í fjallatoppunum.