Ei glóir æ á grænum lauki (erindi 3-4)
Ljóðið er samið í runhendu, 8 línur og mismunandi margar áherslur í hverri línu. Í þessari vísu er Sveinbjörn að semja um náttúruna á rómantískan og trúarlegan hátt, en boðskapurinn virðist samt ekki vera beinlínis aðeins náttúran, heldur snýst um hinn gullna meðalveg í lífi fólks. Hann lýsir því hvernig það er skammt á milli góðs og ills, velgengni og skakkafalla. Hann segir í 3 erindi: ,,Því lyftist brún um ljósa daga, þá lundin skín á kinnum hýr, því síkkar hún þá sorgir naga, og sólarljós með gleði flýr. Hryggðin burtu hverfur skjótt, dögg sem þorni, mær á morgni, uns hin raka nálgast nótt.” (Bragi Halldórsson o.fl.2005:281) Þarna lýsir hann því hvernig það jákvæða magnast ef allt gengur vel, en þegar sorgir naga þá er ekki svo jákvætt, en svo hverfur hryggðin jafn skjótt og hún kom þegar eitthvað jákvætt gerist. Svona gengur þetta fram og til baka í lífinu. Í fjórða erindi er hann að tala til fólks um að þótt erfiðleikar steðji að, þá muni birta upp um síðir. En jafnframt skuli fólk gæta að sér, því erfiðleikar leynast víða. En sólin mun alltaf rísa á ný.